O vértice adoita
aparecer coma un punto culminante, coma un clímax. A arista é a a prolongación nunha liña recta dun vértice
cando dous planos se cruzan marcando un límite, unha fronteira entre dúas rexións,
unha en sombra, asombrada, e outra, á luz, iluminada. O vértice, e a súa
prolongación nunha liña separadora é un horizonte, unha fronteira para a
mirada, un límite que os valentes ou os tolos intentan pescudar, aínda que nunca
alén do horizonte onde termina ou comeza a conciencia, o soño, a vida, a morte,
o presente fuxidío. "Ascese" é o nome que algúns dan a esa
indagación. Según Jorge Riechman:
"Si lo posees, lo
borras. Si lo transcribes
lo pierdes. No puedes
a la vez
amarlo, entenderlo y
explicarlo"
(Ahí te quiero ver)
Eva Veiga encarna a
conciencia do misterioso e inasible instante no que o presente se fai
consciencia. Ese é o segredo do título, Soño e vértice: Entre a conciencia e o
baleiro hai un vértice infinitesimal, un límite que únicamente observa o poeta.
A titánica labor do artista é a pescuda dos límites.
O poema é o territorio
do non nomeado porque está a identificar unha realidade nova e invisible para
moitos. O poema é un signo complexo que aborda a concreción intelectual dunha
realidadde nova e sutil. O poeta é o
nomeador, o que bautiza referentes novos. Podemos afirmar que non existe a
realidade sen palabra que a nomee. Certamente, somos cegos no almacén se nos
piden unha ferramenta que non coñecemos, ou na fraga se temos que atopar unha
árbore descoñecida. O entomólogo devece por atopar unha nova especie, e se a atopa,
poñerá un nome novo; o poeta investiga tamén na realidade, na conciencia, nos
mecanismos da nosa mente que non explica a sicoloxía nin a fisioloxía.
Quizais sexa por iso que os últimos poemas de
Soño... sexan máis escuros, entrando en eidos de inefabilidade e dificultade,
fuxindo da referencialidade, porque non é visible, non é tanxible, non é
perceptible, non é doado atopar o instante.
No hay comentarios:
Publicar un comentario