ESPIRAL DE SOMBRAS de Xavier Seoane, liturxia da palabra

             Zoan as palabras e brúan nos ecos das páxinas desde libro litúrxico con longos lamentos, con salutacións rituais, sagradas, como ancestrais epopeias, entre palabras perdidas, memorias escondidas, cantos e salmos dun épico exilio, sabedorías telúricas, saudades  fondas, miradas arcádicas...

            Os homes sabios abruman coa sua sabedoría e non se decatan. Esta espiral de sombras asombra na sua estructura e no seu tecido. Blocos ben definidos e contundentes, rítmicos e musicais,  cunha fina costura de palabras coma xoias, das que temos que padalear con mimo e con gosto. Comeza con Corazón de maiola, segue co Pan do raposo e termina coa Pedra da serpe, tres pezas que lembran o carácter, o espíritu e o corpo, ou tres partes dun rito de palabras vellas, de penitencia e celebración, ou quizais, o pasado, o presente e o futuro do telúrico e case secreto cordón que nos xungue á terra.

            Corazón de maiola, duro e doce, tristura musical, nos primeiros cantos afonda no desacougo para terminar con esperanzadores versos proféticos nos que destacan os adicados a Dores Tembrás e Eva Veiga.

            Pan de raposo fala do pasado que está a morrer, mesmo nos que podían gozar da saudade. Desaparecen tradicións, exílianse os vellos saberes, non hai quen recolla no presente a tradición. Escoitamos o lamento da perda ou da ausencia, fillos que ven a desfeita do abandono, vasalos fuxidíos, sombras, ignorancias e baleiros condensados no traizoeiro trance do cogumelo da raposa. Liturxia da palabra: Escoitamos versos coma salmos, dun sombrío libro do éxodo dunha saga que non sabe do seu propio exilio, asistimos a consagracións con cálices de sete estrelas en eiras priscilianistas en altares nocturnos, perdidos.

            Pedra da serpe é o peche da cerimonia. O rito penitencial da Escura milicia anuncia o niño da Espiral, fermoso poema adicado a Fernán Vello, no que a pedra, a serpe, o tempo e o seu misterio, fundidos, deixan o seu ronsel no alén. Chega a liturxia da despedida con versos cheos de paixón: Dunha núa pregaria, O druida indomable (adicado a Enrique Rabunhal e que ben podería ser un autorretrato de Xavier Seoane), o fermoso Cantiga do arco verde ou o luminoso Ben veñas maio, todos no altar salvaxe da última parte da celebración. No último instante, ao saír do lugar sagrado, un Óbolo sen nome, a dádiva ritual, que quere ser anónima, perfecta e impagable esmola deste libro:

"Esa nube fun eu, esa memoria.
Ese ronsel perdido no solpor"

            Agora hai xente que busca nas épicas máis distantes e catódicas a emoción, a forza, o abraio antergo... e  búscaos nos efectos especiais, en epopeias alleas ou na virtualidade das pantallas que recrean tres dimensións falsas. "Deixade os móbiles, paspáns / estades fronte as mámoas!"

            Salmos dun éxodo case esquecido polo seu pobo.  Aínda pode escoitarlos quen teña ouvidos. O druída da espiral das sombras grita e canta ao vento lembrando as palabras para  sementalas. Esperamos que o rito se repita outra vez y mil máis.

Espiral de sombras de Xavier Seoane, Kalandraka editora, Tambo, 2013.